Twingo
Ik krijg via whatsapp een bericht met prachtige foto’s van diverse auto-onderdelen. Tekst: “Betreft afdekrubber versnellingsbak en deurrubber raamlengte 93 cm. Tevens luchtmassa-meter 3.2 V6 en remklauw links voor Opel Frontera. Wat zijn de kosten?” De afzender wil ook graag weten wat een complete versnellingsbak zou kosten. Nu ben ik altijd blij als iemand mij op technisch gebied serieus neemt – maar dan sta je wel alleen – want ik doe dat zelf niet eens. Ik sta erom bekend de onderdelen die zo af en toe van mijn 16 jaar oude innig geliefde twingo afvallen met enige verbazing te bekijken, me afvragend waar het vandaan komt en waar het voor diende. Om ze vervolgens met een achteloos gebaar op de achterbank te mikken met de mededeling: technisch! En als het technisch is kan ik er niks mee en dat wil ik graag zo houden. Het bericht van de meneer van de auto- onderdelen – die uiteraard een verkeerd nummer had – intrigeert me echter mateloos en voor ik het weet zit ik de prijzen van tweedehands Opel Frontera onderdelen te googelen. Ik laat me altijd kinderlijk gemakkelijk afleiden. Beetje remklauw voor een opel Frontera 3.2 blijkt toch al gauw €85 euro te kosten, een luchtmassa meter (wat is dat??) komt op €125 en een complete versnellingsbak heeft een ‘prijs op aanvraag’. Dan weet je het wel. En dan moet ik het nog inbouwen hè? Wat met mijn volstrekt ontbrekende vaardigheden een hééĺ langdurige klus wordt. Ik app de meneer vrolijk terug dat je voor het bedrag dat hij kwijt zou zijn volgens mij een heel knappe 16 jaar oude twingo zou kunnen kopen, maar niet die van mij. Omdat ik graag accuraat ben googel ik voor de zekerheid de dagwaarde van mijn Bridget the Midget (alles wat doorleefd en geliefd is heeft bij ons thuis een naam; zelfs mijn man) en constateer tot mijn verontwaardiging dat er aan 16 jaar oude Twingo’s geen dagwaarde kan worden gehangen. En dat het niet de moeite is een dergelijk automobiel nog all-risk te verzekeren. Iets wat pijnlijk nonchalant wordt bevestigd door de verzekeringsagent bij wie ik navraag doe. Nou vooruit, WA dan maar. En dan zegt hij iets dat mijn hele dag goed maakt: “Wordt de wagen ook zakelijk gebruikt?” Ik verslik me en kijk met moederlijke trots naar mijn Bridget, die naast het huis staat te glimmen op haar lichtmetalen velgen, het panoramisch schuifdak blinkend in de winterzon. “Zit dat er nog in dan, denkt u?” vraag ik. De grap landt niet. Maar toch. Wágen. Zákelijk gebruik. Alsof ze voor het eerst mevrouw tegen je zeggen. Morgen maar eens wat rondtoeren op het kruispunt voor het Bonte Paard. Heeft zo’n zakenwagen wel verdiend.