Een paar weken geleden werden vrijwilligers gevraagd om koeken te verkopen
voor Oekraïne.
Ik vond dat ik dat moest doen, dus meldde me op donderdagochtend bij de kraam. Er was markt, dus ik hoopte op veel mensen.
‘Komt u koeken kopen” werd me gevraagd vanachter de kraam.
“Nee, ik kom ze verkopen” was mijn antwoord. Afijn, het ijs was gebroken.
Marga en ik gingen er die ochtend voor. ’t Was 2 graden, harstikke koud, soms natte sneeuw, geen straalkacheltje om warme voeten te krijgen, maar wél goeie zin.
Ik heb die ochtend veel geleerd.
Mensen. Ze zijn zó verschillend. Sommigen kwamen langs en deden veel moeite
om níet door ons gezien te worden.
Hun blik was óf gericht op de grond, of ze keken om zich heen, op zoek naar vogeltjes
en een enkeling keek ons dusdanig hautain aan, dat de gedachtegang waarschijnlijk was
‘hoe dúrf je me aan te spreken, mij, belangrijk, voornaam persoon’ (tjsa, wel met een
Lidl karretje om daar de inkopen te doen).
Anderen, ik sprak ze gewoon aan (alles voor het goeie doel): ‘meneer, u koopt toch wel
koeken voor Oekraïne?”, reageerden anders.
Sommigen wezen op hun buik, vonden zichzelf te dik en als ik dan riep “u kunt ze
ook uitdelen hoor”, werd er nog nét geen sprintje ingezet, maar het was duidelijk: dit is geen
koekenkoper. Anderen haastte zich te zeggen dat ze al gedoneerd hadden.
‘Wij ook” meldde ik, ”maar staan hier nu al wel een paar uur ontzettende kou te lijden”.
Weer een ander hoefde geen koeken, maar deed tien euro in de donatie-pot.
Iemand anders zei “ik kom zo terug”…. Nooit meer gezien.
Sommigen kochten ruim in, hadden een verjaardag te vieren op het werk.
Een ander kocht één koek voor het kleinkind.
Het viel me op dat mannen eerder te ‘verleiden’ waren dan vrouwen. Die hadden wel
enig medelijden met ons: onze vingers werden steeds gevoellozer, de tenen kouder en
de neus roder!
Leuk was, dat sommige marktkraameigenaren even langs kwamen om koeken
te kopen en een kletspraatje te maken.
Handig was het als je een bekende zag, die je kon aanspreken. Die durfden niet
te weigeren. Marga was juf op de basisschool geweest. Volgens mij is de verkoop door haar
aanwezigheid aanzienlijk gestegen. Wat kende zij veel mensen!
Godzijdank kochten de enkele bekenden, die ik zag (en riep!) wel voldoende koeken.
De opbrengst na drie dagen koeken verkopen (zo fantastisch, al die vrijwilligers) was een
kleine drieduizend euro!!!
Volgende keer volg ik wel het advies op van mijn opa: leg kranten op de grond en doe nóg meer laagjes kleren aan. Dan blijf je warm. Want het bleef nog lang koud, op de Nieuweweg.
H.E. Nieuweweg